Het leed dat focus heet

Begaafde mensen kunnen helemaal gepassioneerd raken van een onderwerp. Ze duiken er helemaal in, en vergeten de wereld om hen heen. Die focus zorgt ervoor dat deze mensen verder gaan waar anderen ophouden. Als je helemaal vast zit bijvoorbeeld, en het op te lossen probleem bijna onmogelijk lijkt. Of, (meer down-to-earth) wanneer het volgens de rest van de wereld tijd is om achter je bureau vandaan te komen, en eens gezellig te gaan doen. Deze bijzondere drive heeft de mensheid al menig bijzondere ontdekking opgeleverd.

Die focus herken ik ook bij mezelf. Ook ik kan helemaal ergens in duiken, en dan doorgaan tot het af is. En perfect. Zo heb ik al heel wat mooie dingen gecreëerd, al zeg ik het zelf. Gaaf om te weten dat ik dat deel met deze bijzondere mensen.

Tot zo ver het goede nieuws. Want mijn vermogen tot focussen heeft ook een mindere kant. Ik heb de focus namelijk niet onder controle.

Wat zou het toch fijn zijn als dat wel zo was. Dan zou ik die focus richten op een leuke studie met goede vooruitzichten. Even vier jaar lang helemaal los en dan afstuderen met klinkende cijfers. Vervolgens door naar een leuke baan. Die ik met dezelfde focus verricht, waardoor ik al snel doorgroei, naar een interessante positie met dito salaris, dat me in staat stelt om ook naast het werk mijn passies na te jagen.

Maar helaas. Ik kan niet kiezen waar ik gefocust door raak. En daar komt nog bij, dat mijn focus eindig is. Om de twee, drie jaar, is het gewoon op. Dan is er ineens een nieuwe focus. Op een totaal ander onderwerp. Best vervelend, als het vorige project nog niet af is. Denk aan een studie bijvoorbeeld. Alleen met hangen en wurgen lukt het dan nog mijn oude project af te maken. Iedere minuut dat ik mezelf niet ‘dwing’ om met het oude onderwerp bezig te zijn, is mijn hoofd al weer bezig met het nieuwe onderwerp. Dat kan ik dan gewoon niet loslaten. Leuk hoor, die focus..

Het levert, op zijn zachtst gezegd, geen mooi CV op. Twaalf ambachten, dertien ongelukken, tig onafgemaakte of hopeloos vertraagde opleidingen. Niet door een gebrek aan uitdaging, maar door een teveel eraan. Alleen in het ‘verkeerde’ ding. Jammer vind ik dat. Want om iets echt bijzonders te doen, moet je tijd investeren. Meer dan twee of drie jaar.

Ooit hoop ik dat ik die magische knop vind waarmee ik jarenlang op een passie gefocust kan blijven. Wellicht komt er dan nog iets écht speciaals uit mijn handen.

De voortekens zijn hoopvol. Zeilen en tekenen zijn twee van mijn passies die me na een aantal jaar nog steeds weten te boeien. Dus wie weet…